Spin Doctors is een Amerikaanse alternatieve-blues/funk/rockband uit New York City, opgericht in 1988. In 1991 tekent de band een contract bij ‘Epic Records/Sony Music’ en brengen ze de EP “Up For Grabs...Live” uit. Hun debuutalbum, “Pocket Full Of Kryptonite”, komt uit in augustus 1991 en mede door de hitsingles "Two Princes" en "Little Miss Can't Be Wrong" haalt de CD vijf keer platina in de Verenigde Staten. “Pocket Full Of Kryptonite” verkoopt wereldwijd ruim tien miljoen exemplaren. Het vervolgalbum uit juni 1994, “Turn It Upside Down”, verkoopt een miljoen exemplaren in de States. Tijdens een toer van drie maanden dat jaar spelen ze onder meer op Woodstock '94 en Glastonbury. In 1996 komt “You've Got To Believe In Something” uit, gevolgd door “Here Comes The Bride” (1999). Vanwege een aandoening aan de stembanden van leadzanger Chris Barron was de band inactief van 2000 tot 2001. In 2005 komt “Nice Talking To Me” uit en in 2013 “If The River Was Whiskey”.

Voor hun Europese hebben de Spin Doctors het Depot in Leuven uitgekozen voor een eenmalig optreden in België. Dank zij de goede relaties met Thomas Ruf, de baas van het label ‘Ruf Records’, kunnen we een korte babbel doen met de frontman Chris Barron, die er al bij is vanaf 1989…

Laat me beginnen met een vraag te stellen over de naam van de band: “Spindoctors”… Ben jij per definitie een spin dokter? Kan je van zijn kwalificaties als muzikant ook gebruik maken?

Je weet, dat een spin dokter een politiek figuur is, die adviseert en die mee de weg uitstippelt… Muzikanten zijn meer dan dat! Ze helpen zichzelf meer, dan de politiekers ons… Ik denk dat iedereen een spin dokter is. Dat maakt de naam over de jaren heen zo interessant en wezenlijk.
Zijn de kwalificaties van een spin dokter bruikbaar? Uiteraard en zeker voor een frontman en zanger zoals ik. Een zanger is ergens een soort acteur. Persoonlijk beschouw ik het als een deel van mijn werk. Ik moet de verpersoonlijking zijn, de ‘go between’ de band en het publiek   

Sinds 1991, vanaf het uitbrengen van het eerste album “Pocket Full Of Kryptonite” zing je tijdens ieder optreden het nummer “Two Princess”, het nummer waar het allemaal mee begon. Wat maakt deze song zo speciaal en waarom is het nummer vandaag nog altijd zo relevant en actueel? Dit is al meer dan twintig jaren zo…

Eigenlijk weet ik het niet. Het valt me op en het is echt fascinerend, dat bij interviews er altijd vragen gesteld worden over dingen, waarvoor ik helemaal niet gekwalificeerd ben om er op te antwoorden… Ik ben een songwriter en wij zijn muzikanten, maar (ernstig) het is echt heel moeilijk om dit te verklaren… Ik weet wel, dat het nummer bij iedereen heel erg hoog aangeschreven staat. De mensen vinden het onderwerp leuk, ze herkennen zich zelf er in. Velen zijn ook wel eens verliefd, maar de liefde is soms onbereikbaar omdat er een mededinger is, die aanzienlijk gelijk is en die alles heel moeilijk maakt. Je raakt hier de kern, het binnenste en bijna iedereen, ook de jonge mensen… vandaar.    

Op jullie Facebook kan je lezen dat jullie onlangs (in februari, in het Hudson Theatre in NYC) mee hebben gedaan aan de ‘Beatles’ Music Revival”. Vanwaar deze Beatles’ admiratie?

Ik een Beatles’ fan? Ik denk dat iedereen een fan is! Zij die zeggen dat ze géén fan zijn, liegen of zijn niet van deze wereld. Voor ons was het een hele eer dat we gevraagd zijn en het was een geweldige ervaring. Spijtig dat McCartney er zelf niet bij was, hij speelde die avond op een andere locatie…  

Op jullie zesde en laatste album “If The River was Whiskey”, klinkt alles zoals een blues band klinkt. Is dit een normale evolutie, eigen aan het ouder worden? Wordt je dan vanzelf meer bluesy? Ben je zelf een blues man?

Met het nieuwe album gaan we inderdaad meer terug naar onze roots, de blues. Toen we onlangs ons 20-jarig jubileum vierden van het “Kryptonite” album en optraden, hebben onze oudere fans ons meerdere keren gevraagd, om ook enkele van de blues nummers te zingen, die we zongen in onze beginjaren. We zijn van origine een blues band en we hebben in vele bars,  blues gespeeld, eigen nummers en covers. Uiteindelijk en later zijn we meer onze eigen nummers gaan schrijven en zingen, wat iedere band wil doen en wat me ook het meest zinnige lijkt.     

Is het publiek veranderd gedurende al die jaren? Welk publiek koopt jullie nieuwe album?

Ja het publiek verandert, maar dat is normaal. Wat wel goed is, dat er heel veel jonge mensen blijven komen kijken naar onze shows. Onze fans van het eerste uur zouden nu rond de dertig en meer moeten zijn, maar ons publiek is zelfs jonger. Ik zie zelfs ouderen die met hun kinderen komen. Het is heel leuk omdat dit altijd zo geweest is en nog altijd zo is. In Amerika waren we aanvankelijk een jam band, die veel studenten als fans hadden. We waren n de jaren ’90 enorm populair, met muziek uit de jaren ‘60. We hebben geluk omdat er op onze muziek geen ouderdom barrière staat.  

De titel van het album “If The River Was Whiskey”, is m.i. erg door Muddy Waters’ “Rollin’ & Tumblin’” beïnvloed. Muddy zingt in een van de strofen: “Well, if the river was whiskey, and I was a divin' duck / Well, I would dive to the bottom, never would I come up”… Is deze track jullie versie / interpretatie van de(ze) ‘old school blues’ ?

Klopt. Ik koos stukken van de tekst van het titel nummer, uit het ‘heelal van de muziek’. Ik heb getracht delen van de song te mengen met eigen vergelijkbare gevoelens, die ik getracht heb aan te vullen met verrassende kronkels. Over de titel zelf ben ik heel tevreden.
Of het mijn interpretatie is? Een feit is, dat “Rollin’ & Tumblin’” een van de eerste blues songs is, die ik ooit hoorde. Mijn song is geen copy op zich, omdat Muddy Waters in mijn DNA gebakken zit. Ik heb wel getracht een blues nummer te brengen, dat de geest van Muddy Waters zou moeten benaderen… wat ik hoop dat het doet?   

Waarom kiezen jullie als locatie voor Belgie Leuven? Heeft de bekende brouwerij er iets mee te maken? Hoe zijn jullie in het Depot beland?

Waarom enkel hier in Leuven? … (zucht) Opnieuw stel je me een vraag waarvoor ik niet gekwalificeerd ben om er op te antwoorden!
Ik voel me als een bokser. Als je hem voor het gevecht vraagt wie zijn volgende tegenstander gaat zijn, antwoordt hij je: “ik weet het niet, ik ben klaar voor iedereen… Zendt me naar gelijk welke plek”.
(Terloops…) Leuvens is een heel mooie stad. Ik ben hier nog nooit geweest. We zijn naar de Oude Markt gewandeld en het stadhuis was heel indrukwekkend. De details van de beelden van de Raadskelders zullen me altijd bijblijven…   

Wat staat er op de set list deze avond? ‘The usual set list’ of… ?

We doen uiteraard nummers van ons nieuwe album, maar ook de nodige gebruikelijke oude ‘favourites’. Meestal hebben we, omdat we weten dat het werkt, een vaste set list. Enkel bij tijdsproblemen, passen we deze aan. We weten vrij goed wat het publiek wil. 

Wat zijn jullie plannen voor de toekomst? Aaron Comess werkt aan een solo album, ben jij hier ook mee bezig? Komt er ook een nieuw album van de band?

Klopt, we werken allen aan solo albums… We werken ook aan een nieuw “Spin Doctors’” album, dat zeker in de huidige blues richting zal blijven gaan, maar we willen er wat meer rock aan toevoegen. Ons voorbeeld is “Excile On Main Street” (“Rolling Stones”)…   

Laatste vraag: bestaat er ook nog een leven naast de “Spin Doctors”?...

Uiteraard ja! Ik ben nu zesenveertig, ik werk hard en ik zie er (gelukkig) nog goed uit. Ik doe nog altijd solo werk en ik werk ook samen met een geweldige band uit Noorwegen (“The Canoes”: “Booze & Canoes” - feat. Hans Petter Aeserud, Erik Norvald Røe & Arne Hovda). Ik leef in NYC met mijn vrouw, mijn dochter en mijn katten… So, “let it be”!

Chris Barron, bedankt en geniet van de show! Wij, van Rootstime, zullen dit zeker gaan doen!  

Eric Schuurmans